Content curatie, seek-sense-share, community facilitator, leertechnologie-specialist zijn termen die voor mij gingen leven in de leergang ‘leren en veranderen met nieuwe media’ van Ennuonline. In februari dit jaar begon ik daar aan met zeven andere L&D-professionals.
|
Vissen
Of hij iets vertrouwelijks kan vragen via de mail? Verbaasd lees ik het bericht. Er onder staat de naam van de man die nog kortgeleden bij ons was om alle brandblussers te controleren. Dat doet hij elk jaar. Natuurlijk mag hij ons was vragen. Dat mail ik terug en zet erbij dat hij gerust kan bellen. Sla ik de krant open, swipe ik op de smartphone door de twitterberichten, overal duiken ze op. Berichten over hacks door ‘special forces’ in landen ver weg en dichtbij. Berichten over datalekken bij de overheid en publieke instanties. De vraag of nieuws echt of nep is. Advies om Whatsapp in te ruilen voor Signal, omdat de eerste het niet nauw neemt met mijn privacy. Het woord cybercrime lees ik vaker. Ik ga er vanuit dat mijn privacy geborgd is, maar zodra ik online ben gaat die ten onder in de datafilters.
Ons internet staat onder druk. Ik kan er ik niet zijn. Dit blog gaat over kennis delen op internet. Drie thema's boeien mij: online leren en ontwikkelen; nieuwe economie; eenvoudig leven. Deels uit persoonlijke interesse en deels vanwege werk. Het internet is een niet weg te denken kennisbron. Ik vertel over wat ik online haal en deel aan kennis. De kritische blik ontbreekt niet.
'Mensen herkennen mij helemaal in de verhalen', vertelde een opdrachtgeefster. 'Ik raak weer geïnspireerd', meldde een opdrachtgever, nadat hij het bewerkte verhaal las van een op zijn school gehouden lezing. Schrijven is een bijzonder proces. Je doet het alleen én samen.
Na zeven foute
codes, gaat de pagina op zwart en ik ook #haiku Die ene brievenbus bij of in onze voordeur was zo gek nog niet. Ook wij zijn alle 'Mijn..'-omgevingen spuugzat. De schrijver uit de lezerspost van de Consumentengids (april 2016) kreeg volop bijval aan de stamtafel. Weer baas zijn over onze eigen administratie, dat is de nieuwe slogan. Verhalen kwamen los van kleine en grote ergernissen. Deze week berichtte de media dat vakantiegangers de alarmcentrale van de ANWB bellen als ze hun smarphone of tablet kwijt zijn. Ze wisten niet hoe ze anders met het thuisfront in contact konden komen. Alle belangrijke informatie stond op dat digitale hulpmiddel.
Hoe anders was het toen we vijftig jaar geleden op reis gingen? In maart zijn wij, Adriaan en ik, verhuisd van Nootdorp naar Tolkamer. Beiden ervaren in het projectmanagement, pakten we ook dit op als een project. Een activiteitenschema was vlot opgesteld. Er waren namelijk enkele ‘deadlines’. Een week na ontvangst van de sleutel, zou de inboedel het nieuwe huis in moeten. Dus voor die tijd moest minstens de slaapkamer helemaal af (schoonmaken, wanden verven, laminaat leggen). En het verhuizen is aan de professionals overgelaten.
Aan de eettafel spraken we over de trillingen en aardbevingen. Het ging niet over Groningen. We wisselden onze belevenissen in de wereld van zorg en kerk met elkaar uit.
Blij dat jij er bent In de psychologenpraktijk ontmoet mijn tafelgenoot steeds meer mensen die vast zijn gelopen in de systemen van het dagelijkse leven. De systemen brengen hen tot wanhoop. Depressies volgen en steeds vaker ook verlangens om uit deze wereld te stappen. Professionals staan klaar om diagnoses conform handboek vast te stellen. Ze leggen de gegevens en resultaten vast voor hun eigen instanties en de instanties waarmee ze samenwerken en voor de verzekeraars. Er is geen plaats voor de simpele vraag ‘hoe gaat het met jou’, gevolgd door een op de persoon betrokken gesprek. Ik vermoed dat Jan Rotmans mijn tafelgenoot tot het type koploper zou rekenen. Mijn tafelgenoot krijgt nu mensen doorverwezen, die nergens in de zorgketen direct terecht kunnen of daar eindeloos op moeten wachten. Zij gaat telkens weer als mens naast deze mens staan en met hem of haar op pad. Als het nodig is ook buiten kantooruren. Als kleine zelfstandige is ze gestopt haar tijd te besteden aan idiote contracten van zorgverzekeraars te doorgronden en te onderteken. Vaak wordt ze niet betaald, maar dat neemt zij voor lief. Met een onorthodoxe aanpak neemt ze soms de tijd om in de bovenste kleilaag van de zorgverzekeraar te belanden. Hier is dan de schrik groot. Men had geen idee van de verstoppingen in de kleilagen daaronder. Een recent resultaat was dat een reeks van declaraties over een periode van meer dan anderhalf jaar per direct werd uitbetaald. Geen idee hoe de bovenste kleilaag het zelf zou vinden als hun maandelijkse salaris en bonus uit zou blijven over zo'n lange tijd. Religie 3.0 Ik sprak hoe ik geïnspireerd door het boek van Jan Rotmans over ‘Verandering van Tijdperk. Nederland kantelt’ reageerde op een mail van dominee. Hij stelde vast dat de kerkgenootschappen in de binnenstad steeds kleiner werden. Ik schreef terug dat het tijd wordt voor religie 3.0, wat dat dan ook moge worden. Rotmans gaat in op kantelingen in de sectoren onderwijs, zorg, energie, financiën. Hij bespreekt de systemen en de botsing van de fundamentele systeemwijzigingen, die er hoe dan ook over twee generaties zijn. Het boek leest lekker, is leerzaam en stemt mij positief. Al lezend bedacht ik me dat een kanteling ook volop gaande is in de ‘religieuze sector’. Het boek ‘Flexibel geloven. Zingeving voorbij de grenzen van religies’ van Manuela Kalsky/ Frieda Pruim geeft daarvan voorbeelden. Elf mensen vertellen in dit boek hoe zij hun religieuze inspiratie halen uit verschillende levensbeschouwelijke stromingen. Sommigen veranderden van geloof en andere combineren elementen uit verschillende geloofstradities. Mensen gaan en blijven op zoek. Wie er oog voor heeft leest steeds vaker over experimenteren met vieringen of bijeenkomsten rond meditatie of zingeving. Soms in één kerk, maar vaker vanuit meerdere kerkgenootschappen samen of juist buiten de kerken om. Veelal zijn dat initiatieven van enkele (voormalige) kerkgangers en geïnteresseerden of zoekers naar zingeving. Van onderaf ontstaan er nieuwe plekken waarin mensen met elkaar hun geloof ervaren en doorwerken. Wijkplaatsen is best wel een mooi woord hiervoor. Daar passen de bestaande instituties met hun opgehoopte kleilagen niet meer bij. Zoals ik het zie en ervaar loopt die kanteling op het vlak van zingeving/ religie dwars door leeftijden en generaties heen. Daar bedoel ik mee dat het zowel jongeren als ouderen zijn die die kanteling maken. Helaas is er veel hindermacht op weg naar de kanteling. De oude kerkelijke bolwerken en instituties versus de nieuwe netwerkstructuren plaatselijk of landelijk kunnen flink botsen. Tuintje spitten Kleilagen. Aan de eettafel concludeerden we dat het omhalen van oude kleilagen hard nodig is. Zoals dat bij grondbewerking voor het verkrijgen van een nieuwe vruchtbare bodem gebruikelijk is. Gelukkig is het spoedig voorjaar, hoogste tijd voor spitwerk in onze eigen tuinen. Het avontuur van een Massive Open Online Community (MOOC). Tien weken werkte ik samen in een team met twee Duitsers, een Japanner die werkt in Italië en een Nederlander.
We ontmoetten elkaar online. Spraken de leerstof met elkaar door en de opdracht. In de digitale leeromgeving werkten we onze werkstukken uit. Alles in het Engels. Een mooie oefening in diversiteit en kennisdeling. |
De StamtafelPlaats van ontmoeting. Waar belevenissen en visies worden verhaald. Archief
Augustus 2017
Categorieën |
RSS-feed
