'Mensen herkennen mij helemaal in de verhalen', vertelde een opdrachtgeefster. 'Ik raak weer geïnspireerd', meldde een opdrachtgever, nadat hij het bewerkte verhaal las van een op zijn school gehouden lezing. Schrijven is een bijzonder proces. Je doet het alleen én samen.
Het kleine boekje
'Lezen, eigenlijk hou ik daar niet van. Mijn moeder zei altijd al dat ik niet van boeken hou, maar wel van boekjes met veel plaatjes en grote letters.' Deze uitspraak van mijn tafelgenoot leverde het idee voor het maken van een klein boekje. Een presentje om uit te delen op het feest dat het stoppen van haar psychologenpraktijk zou markeren.
Er volgden gesprekken over wederwaardigheden uit het werk: de opbouw en het overeind houden van de praktijk; de belevenissen met hulpverlenende instanties; humor in gesprekken met cliënten; het niet aflatend (mede) initiëren van projecten gericht op de kwetsbare mens; de eigen aanpak en visie op zorg. Verrassende en gezellige ontmoetingen waarin je elkaar beter leert kennen.
Met het verzamelde materiaal, deels op papier en deels in mijn hoofd, ging ik aan het schrijven. Een bezigheid die je op jezelf terugwerpt. 'Wat is er gezegd?' 'Hoe zet ik dat om naar een leesbaar en aantrekkelijk verhaal?' 'Is de actieve persoon er duidelijk in te herkennen?' 'Past de gehanteerde schrijfstijl?'
Een periode van uitwerken, schrappen en aanvullen volgde. Tussendoor bellen of mailen over hoe een gebeurtenis exact was gelopen of doorvragen naar achtergronden. Eenmaal op dreef ontstonden er twaalf verhaaltjes op papier.
Hoogste tijd om in het eigen netwerk te zoeken naar talenten in vormgeving en illustraties. Op een ochtend zaten we met z'n vieren om tafel: opdrachtgeefster, vormgever, illustratrice en tekstschrijfster. Een ontmoeting waarin luisteren en doorvragen centraal stond.
Een plezierige samenwerking volgde. Met oog voor wat passend is voor de hoofdpersoon, de opdrachtgeefster, kregen vormgeving, teksten en tekeningen hun definitieve plek in het boekje. Ieder werkte aan zijn eigen stuk en via de mail wisselden we resultaten uit en gaven daarbij onze opmerkingen. Waar in reacties twijfel was te beluisteren sloten we compromissen, daarbij steeds denkend vanuit de hoofdpersoon.
Terugkijkend is het schrijven aan 'Het kleine boekje van de huistuin&keuken psycholoog' een proces van ontmoeten van anderen geweest.
Het artikel
'Kun je van je verhaal, gehouden bij het vieren van 10 jaar mbo-opleiding Medisch Instrumentatie Technicus, een artikel maken voor onze website MT-Integraal?' Ik nam graag die handschoen op. IJverig werkte ik mijn verhaal om naar een artikel.
Een karwei dat je eenzaam achter je bureau doet. Je schrijft, laat het liggen, leest het opnieuw en wijzigt zinnen en zet alinea's op andere plekken in het geheel.
Tussendoor bekeek ik artikelen van anderen op de website. Dat gaf inspiratie voor enkele bewerkingen. Uitgangspunt werd: 'Wat spreekt de lezersgroep aan?' en 'Wat kan ik deze lezersgroep meegeven?'
Inmiddels bleek de website in transitie. De vier organisaties van vakgenoten uit het werkveld Medische Techniek gingen samen de website vernieuwen en uitbouwen. Dit feit op zich paste prima in het perspectief dat ik weergaf in mijn verhaal. Ik onderstreepte het belang om als verschillende, aan elkaar gerelateerde, groepen van vakgenoten te bouwen aan één duurzaam netwerk van leren en ontwikkelen.
Met de nieuwe website wilde de redactie een kwaliteitsslag maken. Zo kreeg ik te horen dat mijn verhaal prima paste in de vernieuwde opzet. Echter, gegevens toonden dat een verhaal groter dan 1500 woorden nauwelijks wordt gelezen. Zie daar een nieuwe opgave: ik moest het artikel halveren.
Dat werden weer uurtjes zwoegen alleen achter het bureau. Ik concentreerde mij nog meer op de lezersgroep. Daarmee vielen grote stukken tekst weg, die veel meer gericht waren op het onderwijzend publiek tijdens mijn lezing. Schrappen blijft moeilijk. Uitkomst bood mij het inleven in de groep voor wie je schrijft en invoelen waar zij nu het meest belang bij hebben. Dat deed ik door het naslaan van documentatie die in ging op het leren en ontwikkelen in dit werkveld. Zo lukte het makkelijker om enkele 'baby's' uit mijn eerder bewerkte artikel alsnog te laten vallen. In april kreeg ik te horen dat ik een goed informatief artikel had opgeleverd. In juli is het gepubliceerd:
http://www.mtintegraal.nl/artikelen/329/leren-en-ontwikkelen-rond-medische-techniek-in-perspectief
Deze avonturen met de pen leerden mij dat schrijven vooral ontmoeten is. Ik zie uit naar volgende ontmoetingen.
'Lezen, eigenlijk hou ik daar niet van. Mijn moeder zei altijd al dat ik niet van boeken hou, maar wel van boekjes met veel plaatjes en grote letters.' Deze uitspraak van mijn tafelgenoot leverde het idee voor het maken van een klein boekje. Een presentje om uit te delen op het feest dat het stoppen van haar psychologenpraktijk zou markeren.
Er volgden gesprekken over wederwaardigheden uit het werk: de opbouw en het overeind houden van de praktijk; de belevenissen met hulpverlenende instanties; humor in gesprekken met cliënten; het niet aflatend (mede) initiëren van projecten gericht op de kwetsbare mens; de eigen aanpak en visie op zorg. Verrassende en gezellige ontmoetingen waarin je elkaar beter leert kennen.
Met het verzamelde materiaal, deels op papier en deels in mijn hoofd, ging ik aan het schrijven. Een bezigheid die je op jezelf terugwerpt. 'Wat is er gezegd?' 'Hoe zet ik dat om naar een leesbaar en aantrekkelijk verhaal?' 'Is de actieve persoon er duidelijk in te herkennen?' 'Past de gehanteerde schrijfstijl?'
Een periode van uitwerken, schrappen en aanvullen volgde. Tussendoor bellen of mailen over hoe een gebeurtenis exact was gelopen of doorvragen naar achtergronden. Eenmaal op dreef ontstonden er twaalf verhaaltjes op papier.
Hoogste tijd om in het eigen netwerk te zoeken naar talenten in vormgeving en illustraties. Op een ochtend zaten we met z'n vieren om tafel: opdrachtgeefster, vormgever, illustratrice en tekstschrijfster. Een ontmoeting waarin luisteren en doorvragen centraal stond.
Een plezierige samenwerking volgde. Met oog voor wat passend is voor de hoofdpersoon, de opdrachtgeefster, kregen vormgeving, teksten en tekeningen hun definitieve plek in het boekje. Ieder werkte aan zijn eigen stuk en via de mail wisselden we resultaten uit en gaven daarbij onze opmerkingen. Waar in reacties twijfel was te beluisteren sloten we compromissen, daarbij steeds denkend vanuit de hoofdpersoon.
Terugkijkend is het schrijven aan 'Het kleine boekje van de huistuin&keuken psycholoog' een proces van ontmoeten van anderen geweest.
Het artikel
'Kun je van je verhaal, gehouden bij het vieren van 10 jaar mbo-opleiding Medisch Instrumentatie Technicus, een artikel maken voor onze website MT-Integraal?' Ik nam graag die handschoen op. IJverig werkte ik mijn verhaal om naar een artikel.
Een karwei dat je eenzaam achter je bureau doet. Je schrijft, laat het liggen, leest het opnieuw en wijzigt zinnen en zet alinea's op andere plekken in het geheel.
Tussendoor bekeek ik artikelen van anderen op de website. Dat gaf inspiratie voor enkele bewerkingen. Uitgangspunt werd: 'Wat spreekt de lezersgroep aan?' en 'Wat kan ik deze lezersgroep meegeven?'
Inmiddels bleek de website in transitie. De vier organisaties van vakgenoten uit het werkveld Medische Techniek gingen samen de website vernieuwen en uitbouwen. Dit feit op zich paste prima in het perspectief dat ik weergaf in mijn verhaal. Ik onderstreepte het belang om als verschillende, aan elkaar gerelateerde, groepen van vakgenoten te bouwen aan één duurzaam netwerk van leren en ontwikkelen.
Met de nieuwe website wilde de redactie een kwaliteitsslag maken. Zo kreeg ik te horen dat mijn verhaal prima paste in de vernieuwde opzet. Echter, gegevens toonden dat een verhaal groter dan 1500 woorden nauwelijks wordt gelezen. Zie daar een nieuwe opgave: ik moest het artikel halveren.
Dat werden weer uurtjes zwoegen alleen achter het bureau. Ik concentreerde mij nog meer op de lezersgroep. Daarmee vielen grote stukken tekst weg, die veel meer gericht waren op het onderwijzend publiek tijdens mijn lezing. Schrappen blijft moeilijk. Uitkomst bood mij het inleven in de groep voor wie je schrijft en invoelen waar zij nu het meest belang bij hebben. Dat deed ik door het naslaan van documentatie die in ging op het leren en ontwikkelen in dit werkveld. Zo lukte het makkelijker om enkele 'baby's' uit mijn eerder bewerkte artikel alsnog te laten vallen. In april kreeg ik te horen dat ik een goed informatief artikel had opgeleverd. In juli is het gepubliceerd:
http://www.mtintegraal.nl/artikelen/329/leren-en-ontwikkelen-rond-medische-techniek-in-perspectief
Deze avonturen met de pen leerden mij dat schrijven vooral ontmoeten is. Ik zie uit naar volgende ontmoetingen.
RSS-feed
